RIFF - Híena (2006)

Jæja. Í kvöld skellti ég mér á pólsku myndina Híena. Myndin er sýnd á RIFF og var leikstýrt af Grzegorz Lewandowski. Ég get nú eiginlega ekki sagt annað en að þetta sé ein slakasta bíóferð sem ég hef farið.

Til að byrja með var sýningarstjórinn að drulla á sig. Eftir að hafa beðið heillengi meðan það var verið að laga eitthvað tæknivesen fengum við að horfa á myndina án hljóðs í nokkrar mínútur. Loksins komst hljóðið á og okkar kæri sýningarstjóri stækkaði myndina töluvert, eða zoomaði, því hún hafði bara þakið hluta tjaldsins fyrstu mínúturnar. Þá kom í ljós að myndin var í álíkla gæðum og myndband á youtube. Myndin var einnig illa þýdd og á tímapuntki voru engir textar. Robert Pajdak hefði eflaust ekki kippt sér upp við það en það sama gildir ekki um okkur hina í áfanganum.

Fyrir utan þessi tæknilegu atriði þá var myndin sjálf alveg ótrúlega leiðinleg. Ég áttaði mig engann veginn á þessum söguþræði og myndin var bara all around ótrúlega asnaleg. Ég fór eiginlega bara hálfhlæjandi út úr bíósalnum. Myndin er um einhvern krakka sem er með það á heilanum að það sé einhverj hýena að drepa alla í bænum sínum. Hann hittir einhvern burnt-face dude sem hlær geðveikt mikið og í lokin kemst hann að því að local löggan var alltaf með gínu heima hjá sér á nóttunni. Ég skil samt ekkert hvað var að gerast þarna. Kannski var löggan morðingi eða eitthvað.

En myndinni til varnar þá leið hún mikið fyrir slæmt hljóð og slæm myndgæði. Þessi mynd reiddi sig augljóslega á atmosphere-ið og ég verð að játa að sumar senurnar voru alveg ótrúlega morbid og töff.

En þetta var samt hundleiðinleg mynd.

Smelli einni og hálfri stjörnu á þetta.

American Hardcore (2006)

Já. Mér datt allt í einu í hug um að blogga um mynd sem ég er nokkuð viss um að enginn í áfanganum hefur horft á. Ég er ekki einu sinni viss um að Siggi Palli hafi séð hana. Ef ég ætti að giska þá mundi ég segja nei. Og þó. Sjáum til.

Kvikmyndin American Hardcore er heimildarmynd byggð á bókinni American Hardcore: A Tribal History sem var skrifuð af Steven Blush. Myndinni er leikstýrt af Paul Rachman.

Eins og nafnið gefur kannski til kynna fjallar myndin um frumbernsku Hardcore-tónlistar sem blómstrar enn þann dag í dag. Stefnan á rætur sínar að rekja til Bandaríkjana, late 70's/early 80's.
Millistéttarkrakkar sem fengu einn daginn upp í kok af samfélaginu sem þau bjuggu í slitu sig frá því og stofnuðu hreyfingu sem fór eins og eldur í sinu um heiminn. Eins og svo oft áður var fagnaðarerindið boðað með tónlist.

Þar sem ég hef mikinn áhuga á þessari tónlist og menningu var ótrúlega gaman að sjá þessa mynd. Skemmtilegt að heyra viðtöl við gamla garpa og sjá footage af tónleikum hjá legendary hljómsveitum eins og Minor Threat og Black Flag.

Það er svo sem ekki mikið meira að segja um þessa mynd þannig séð, nema ef ég mundi rekja öll viðtölin eða eitthvað. Það mundi sökka.

Í staðinn ætla ég að linka á youtube myndband ef einhver skyldi hafa áhuga. Sjón er sögu ríkari, tékkið á þessu myndbandi. Gefur smjörþefinn af því hvernig hlutirnir voru þarna. Hljóðið er samt ömurlegt. Verið þolinmóð, þeir blaðra mikið milli laga, en um leið og þeir byrja að spila - the place goes apeshit.

PS: Ég sá þessa mynd í USA, gaman að segja frá því. Leigði hana á DVD á 2 dollara, glænýja.

Græna ljósið - Cocaine Cowboys

Þegar bíódagar Græna ljóssins voru haldnir um daginn skelltum við frúin okkur á eitt klippikort saman. Ég sá fjórar myndir og þær voru allar nokkuð skemmtilegar. Ég mundi þó aðeins segja að ein þeirra hafi borið af, þess vegna ætla ég að blogga um hana síðast.

Fyrsta myndin sem ég smellti mér á var myndin Cocaine Cowboys, Billy Corben leikstýrði. Myndin er heimildarmynd um dópinnflutning og allt sem skapaðist í kringum hann í Miami á níunda áratug seinustu aldar. Í myndinni er sagan rakin frá því að ferlið hófst og þangað til því „lauk“, ef svo má að orði komast.

Myndin er að mestu leyti byggð á viðtölum við glæpamenn, lögreglumenn og aðra sem voru viðriðnir fíkniefnaheiminn. Það var ótrúlega gaman að sjá gamla eiturlyfjakónga láta allt flakka en þó var það einn helsti galli myndarinnar á sama tíma. Því myndin var ekki stutt, 116 mínútur, og hún var satt að segja frekar þreytandi á köflum. Til dæmis þegar einhver gamall, skemmdur og þoglumæltur handrukkari tók sér góðar 10 mínútur í að lýsa einhverju missioni sem hann var sendur í sem endaði í einhverri vitleysu.

Það sem mér fannst eftirminnilegast var það hversu agndofa ég var að sjá hversu stórt þetta varð. Eftir að hafa séð Scarface vissi maður að Miami á þessum árum var frekar fucked up staður en samkvæmt þessari heimildarmynd var þetta milljón sinnum stærra en ég hafði nokkurn tímann getað ímyndað mér. Í orðsins fyllstu merkingu voru lögreglumenn að flytja tugi kílóa í skottinu á löggubílunum yfir í banka sem eingöngu innihéldu dóppeninga. Í lokin var síðan gert eitthvað risa drugbust og þá fóru ógeðslega margir bankar, bílaumboð, spilavíti, skartgripaverslanir á hausinn í kjölfarið.

Í heildina var myndin helvíti góð. Eins og ég sagði áður varð hún kannski örlítið þreytandi á köflum en ég gekk sáttur út úr bíósal, fullur undrunar. Alltaf gaman þegar heimildarmyndir gera mann orðlausan.

Veðramót

Jæja, betra er seint en aldrei. Þar sem ég komst ekki með í bíó seinustu helgi þá skellti ég mér í gærkvöldi á nýja íslenska kvikmynd, Veðramót. Guðný Halldórsdóttir skrifaði handritið og leikstýrði.


Veðramót var töluvert betri en síðasta íslenska mynd sem ég sá, sú var Astrópía. Myndin gerist á hippatímabilinu á Íslandi og segir frá þremur ungmennum sem ráða sig sem forstöðufólk á Veðramótum, betrunarheimili fyrir vandræðaunglinga. Á heimilinu dvelja nokkrir unglingar, strákar og stelpur sem hafa öll sína sögu að segja.

Ég verð að segja að myndin kom mér á óvart á fleiri en eina vegu. Það sem kom mér hvað mest á óvart var það að söguþráðurinn var allt öðruvísi en ég hafði ímyndað mér. Ég hafði séð fyrir mér einhvern gamlan bónda eða prest sem forstöðumann, sem misnotaði krakkana og barði þá. En svo var víðs fjarri. Í sjálfu sér er Veðramót alls ekki svo slæmur staður sem slíkur. Það sem er meira fókuserað á er það að krakkar sem komu af slæmum heimilum og höfðu verið misnotuð af foreldrum sínum hafi einfaldlega verið send í sveit og farið að moka flór undir yfirumsjón ögn eldri einstaklinga sem höfðu ekki hundsvit á ummönnunarstörfum. Í raun var krökkunum refsað fyrir það sem þau höfðu lent í. Stelpurnar á Veðramótum höfðu verið misnotaðar að feðrum og stjúpfeðrum, strákarnir komu af drykkfelldum heimilum eða einhverju enn verra.

Fyrst um sinn varð ég fyrir örlitlum vonbrigðum með þetta, ég hafði ímyndað mér ögn meira krassandi söguþráð, ef svo má að orði komast. En eftir að hafa hugsað málið eftir myndina komst ég að þveröfugri niðurstöðu. Í fyrsta lagi hefði það verið svo ótrúlega týpískt ef það hefði verið einhver „vondur kall“ í myndinni. Þá hefði þungamiðjan verið sú að maður væri alltaf hræddur um hvað forstöðumaðurinn gerði og það hefði auðveldlega geta snúist upp í eitthvað sorgarklám eða drama overkill. Í öðru lagi hefði það einnig dregið athyglina frá aðalatriðinu, þ.e. þeim hugsunarhætti samfélagsins að óhamingjusamir og afvegaleiddir krakkar þyrftu bara að kynnast alvöru sveitavinnu til þess að geta ratað aftur yfir á rétta braut.

Mér finnst alltaf skemmtilegt þegar myndir koma manni svona á óvart. Það er gaman að þurfa að gera upp við sig myndir eftir að maður sér þær, að þær láti mann velta vöngum.

En að tæknilegum atriðum. Þar finnst mér Veðramót aftur hafa vinningin af helsta keppinaut sínum, Astrópíu. Flestar persónurnar eru unglingar og þar af leiðandi er leikarahópurinn mestmegnis skipaður ungmennum. Og ég verð að segja að leikurinn var alveg til fyrirmyndar hjá þessum ungu og tiltölulega ósjóuðu leikurum. Eldri leikararnir stóðu sig líka með prýði.
Myndatakan þótti mér einnig mjög vel unnin. Ekki það að ég viti eitthvað svaka mikið um angles og eitthvað þannig, en það var einhver hlýlegur og retro blær yfir öllu saman. En það er að sjálfsögðu ljósafólkinu og leikmyndahönnuðunum að þakka líka.

Það eina sem mér fannst ekki framúrskarandi við myndina var tónlistin. Ég er alls ekki að segja að hún hafi verið eitthvað léleg eða skemmt fyrir, en mér þótti vanta atriðin þar sem tónlistin einhvern veginn ýtir öllu sem er að gerast upp á eitthvað nýtt level, þegar tónlistin virkilega „gerir atriðið“.

Í heildina litið finnst mér Veðramót vera virkilega góð mynd, klárlega ein af bestu íslensku myndum sem ég hef séð. Það var líka ótrúlega gaman að horfa á hana eftir að hafa fengið Guðnýju Halldórsdóttur í tíma til okkar. Persónurnar voru allar trúverðugar og komu þessari átakanlegu sögu vel til skila. Ég held ég sé bara sammála flestum gagnrýnendum og smelli fjórum stjörnum á Veðramót.

Mary Poppins - Ein af kvikmyndum lífs míns

Þegar ég var lítill snáði elskaði ég kvikmyndina Mary Poppins. Frá því ég man eftir mér hefur þessi mynd verið til á spólu inn í skáp heima hjá mér, og ég held að enginn viti hvenær eða hvaðan hún kom. Eina vísbendingin sem spólan gefur okkur er sú að ef horft er á myndina má sjá merki Stöðvar 2 upp í hægra horninu. Einhver hafði augljóslega tekið upp myndina þegar hún var sýnd á Stöð 2. Mitt heimili hefur alla vega aldrei haft áskrift af þeirri stöð, sem gerir málið enn dularfyllra. En engu að síður get ég fullyrt það að ég hafi aldrei horft á neina mynd jafnoft og ég hef horft á Mary Poppins. Ég gjörsamlega elskaði þessa mynd og á árunum ca. 1991-1997 mundi ég giska á að ég hafi horft á þessa mynd að meðaltali einu sinni í viku. Einn, með mömmu, með systur minni, með frænkum mínum. Mary Poppins mun alltaf vera eignað örlítið brot af hjarta mínu.

Myndin er Disney-söngvamynd (ég hata allar aðrar söngvamyndir) frá árinu 1964. Hún segir frá göldróttu fóstrunni Mary Poppins (Julie Andrews) sem kemur svífandi á regnhlíf í London og blæs öllum hinum barnfóstrunum í burtu til að fá starfið sem hinn fýldi og þurri Mr. Banks hafði boðið út. Starfið felst í að passa börnin hans, Jane og Michael, meðan hann telur peninga í banka.
Börnin eru ekki lengi að sjá að Mary Poppins er engin venjuleg fóstra og bindast þau sterkum tilfinningaböndum við hana. Þau lenda í ýmsum ævintýrum með henni og Bert (David Tomlinson).

Bert er vinur Mary og hugsanlega hallærislegasti náungi kvikmyndasögunnar. Ég man samt eftir því að ég gjörsamlega elskaði þennan mann og leit á hann sem æðri veru vegna nettleika hans þegar ég var lítill. Mig langaði að vera sótari alveg eins og Berti, en draumar mínir hrundu þegar foreldra mínur tjáðu mér að starf sótara fælist ekki í því að skjóta flugeldum og dansa upp á þaki á nóttunni.

Eftir að hafa lent í ýmsum ævintýrum, t.d. að hoppa inn í götumálverk og sprella í teiknuðum heimi þess og að drekka te heima hjá hlátursjúkum frænda í lausu lofti hverfur Mary Poppins á braut. Hún svífur í burtu á regnhlífinni sinni og skilur börnin (mig meðtalin) og Bert eftir í tárum.
Epísk saga af vináttu.

Ég ímynda mér að Mary Poppins sé merkileg í kvikmyndasögulegu samhengi. Sá hluti myndarinnar sem gerist í teiknaða heiminum er frekar nettur og ég ímynda mér að hann hafi þótt stórmagnaður á sínum tíma.
















Eitt veit ég, Mary Poppins fer aftur í tækið við tækifæri.

Arnar

Requiem for a Dream

Um helgina horfði ég á mynd sem mig hafði lengi langað til að sjá. Kvikmyndin Requiem for a Dream olli mér engum vonbrigðum, enda hafði ég heyrt marga góða hluti um hana. Sögur segja að fílefldir menn hafi skælt eins og smákrakkar eftir að hafa séð þessa mynd. Reyndar felldi ég engin tár en var þó ekki langt frá því þegar lokaatriðið var búið. Þessi mynd er ein sú átakanlegasta sem ég hef séð á ævi minni. Darren Aronofsky leikstýrði.














Myndin segir sögu fjögurra fíkla í Brooklyn. Sara Goldfarb er einstæð móðir og sjónvarpsfíkill sem verður háð amfetamíni sem hún tekur inn til að grennast, samkvæmt læknisráði. Sonur hennar Harry, kærasta hans, Marion og vinur þeirra, Tyrone eru öll háð ýmsum efnum, aðallega heróíni en þó sjást þau snorta kókaín og reykja maríjúana í myndinni. Requiem for a Dream er ekki þessi týpíska dópmynd, eins og t.d. Trainspotting. Í Trainspotting eru dópistarnir pínu kúl og dópið er nokkuð nett á köflum þrátt fyrir að skemma allt í endann. Í Requiem for a Dream er nákvæmlega ekkert töff við dópið. Það dregur aðalpersónurnar hægt og bítandi ofan í svaðið og eyðileggur líf þeirra að lokum. Aronofsky tekst að skapa ótrúlega sérstakt andrúmsloft sem er mjög mikilvæg þar sem atburðarrásin í myndinni er frekar hæg. Það mætti kalla myndina atmo-mynd þar sem andrúmsloftið vegur jafnþungt, ef ekki þyngra, en sjálf atburðarrásin.

Tónlistin spilar stórt hlutverk í myndinni og sándtrakkið er satt að segja eitt það besta sem ég hef heyrt. Stefið sem er spilað nokkrum sinnum í gegnum myndina er ótrúlega grípandi og ýtir undir dramatískt andrúmsloftið. Í lokaatriðinu hrífur tónlistin svo rosalega að maður fær gæsahúð frá hvirfli til ilja.

Ég hika ekki við að gefa Requiem for a Dream fimm stjörnur. Óhefðbundin mynd sem skilur eftir hafsjó tilfinninga hjá áhorfanda, að því gefnu að viðkomandi sé tilfinningavera. Myndin ætti að vera sýnd í öllum forvarnarfræðslum.

Arnar

PS: Ég skrifa seinna um The Seven Samurai. Nennti ekki að byrja að horfa á hana um daginn.

A Clockwork Orange

Jæja, þessi blessaði listi yfir 102 mikilvægustu kvikmyndir allra tíma var mjög hvetjandi fyrir mig hvað varðar að horfa á myndir sem ég hef ætlað að horfa á í mörg ár. Um helgina horfði ég á A Clockwork Orange, eftir Stanley Kubrick. Hún kom mér skemmtilega á óvart, ekki það að ég hafi efast um að hún væri góð, ég bara vissi ekkert hvernig mynd hún væri og ég bjóst satt að segja ekki við einhverjum últra póstmódernisma úr Englandi framtíðarinnar, eins og fólk á sjöunda áratugnum hafði séð það fyrir sér. Allt conceptið bakvið myndina fannst mér mjög skemmtilegt og satt að segja fannst mér hún bara vera ótrúlega skondin. Aðalpersónan Alex var klárlega mitt uppáhald. Algjörlega siðblindur uppskafningur, gerist ekki mikið betra en það. Ég mundi hugsanlega skella 5 stjörnum á þessa mynd, alla vega 4 og hálfri.

Næst ætla ég að tala um The Seven Samurai og þar á eftir er ég að spá í að bomba inn einu ofurbloggi um allar myndirnar sem ég sá á bíódögum Græna ljóssins.

Arnar

Astrópía

Jæja, um daginn fór ég á kvikmyndina Astrópíu, nýja íslenska mynd eftir Gunnar Björn Guðmundsson. Í sannleika sagt var ég ekkert yfir mig hrifinn af myndinni þó hún hafi verið
ágætis skemmtun og innihaldið mjög töff pælingar. Til að byrja með þótti mér aðalleikonan alls ekki vera nógu sannfærandi og hinir leikararnir gripu mig ekkert sérstaklega heldur. Mér þótti Davíð Þór eiginlega standa sig best.
Svo ég haldi aðeins áfram á neikvæðu nótunum þá fannst mér fantasíuatriðin ekki gera jafnmikið fyrir myndina og þau hefðu getað gert. Frábær hugmynd sem mér hefði fundist þurfa að útfæra betur. Lokaatriðið þótti mér bara frekar asnalegt og ég hefði nú eiginlega frekar viljað sjá það í „real world“ hluta myndarinnar. Ég geri mér þó vel grein fyrir að Gunnar hafði ekki allar milljónirnar sem þarf til að gera LOTR-style bardagasenur, og ég viðurkenni fúslega að ég er algjör sucker fyrir epískum high budget bardagaatriðum. Auðveldlega blekktur af Hollywood í þeim efnum.

En að því góða. Það sem mér þótti eiginlega flottast við myndina var þegar raunveruleikaskotin samtvinnuðust við teiknimyndasögur. Það þótti mér virkilega skemmtileg og vel útfærð pæling sem gekk alveg hundrað prósent upp. Einnig skellti ég virkilega uppúr þegar gæjarnir voru böstaðir við að LARP-a í Öskjuhlíðinni. Ég hef ekki hugsað um margt annað en LARP síðan þá.

Í heildina litið fannst mér Astrópía ágæt mynd. Ég passa mig að dæma unga og fátæka leikstjóra á Íslandi ekki oft hart en ég velti því líka fyrir mér hversu mikið maður getur fyrirgefið leikstjóra bara því hann er íslenskur. Oft finnst mér fólk gefa myndum einhverja forgjöf bara því þær eru íslenskar. En það er efni í sér færslu. Það sem mér fannst einna mest gagnrýnivert var það að fyrir mér var myndin dáldið svona „going nowhere“. Ekki nógu fyndin til að vera grínmynd, ekki nógu epísk til að vera ævintýramynd og ekki nógu dramatísk til að vera alvöru dramamynd. Ef til vill var það pæling leikstjórans að gera einhvers konar samsuðu, en hún virkaði alla vega ekki nógu vel á mig. Tæplega þriggja stjörnu mynd að mínu mati.

Arnar